Categorie: reisverhaal usa 2009

USA motorreis “Western Discovery II” zaterdag 16 mei tot en met zondag 31 mei 2009

Eind 2008 waren Annie en ik 25 jaar getrouwd. We wilden dat met een bijzondere vakantie vieren. Chapterlid Wim Lodewikus wordt 50 en was samen met zijn Jaqueline hetzelfde van plan. Chapterlid Peter Broers was na een jarenlange revalidatieperiode eindelijk weer helemaal op de been en wilde daarom de reis van zijn leven maken. Andere Chapterlid Peter Polderman was al vaker naar de VS geweest, maar haakte op het laatst toch af. Toen Wim voorstelde om de VS te gaan doen waren we het al snel over de bestemming eens en omdat we elkaar redelijk goed kennen besloten we ook samen te gaan. Na het opvragen van diverse offertes en bezoeken van een informatie avond van USA motorreizen in Antwerpen besloten we bij hen onze droomreis te boeken.

Onderstaand mijn beleving van de Western Discovery II reis die we van 16 mei tot en met 31 mei 2009 gemaakt hebben.

De reisduur was 16 dagen waarvan 12 op de motor. We hebben ongeveer 3000 mijl gereden en daarmee gemiddeld 400 km per dag. We waren met ongeveer 20 motoren en meer dan 30 personen en 4 begeleiders. We hebben de volgende plaatsen bezocht: Los Angeles, Pismo Beach, Watsonville, San Francisco, Visalia, Lone Pine, Las Vegas, Hurricane, Flagstaff, Jerome, Seligman, Kingman, Oatman, Palm Springs.
We zijn in diverse nationale parken en bijzondere gebieden geweest: Los Padres National Forrest, Big Sur, Yosemite NP, Death Valley, Zion NP, Painted Dessert, Grand Canyon, Sedona Red Rocks, Mohave Dessert, Cleveland National Forrest.
Op een enkele druppel na hebben we goed weer gehad, wat varieerde van onder de 10 graden s’ochtends aan de kust of hoog in de bergen en zo`n 44 graden in de woestijnen.

Zaterdag 16 mei. Dag 1 Amsterdam – Los Angeles
Het vertrek vanaf Amsterdam naar Los Angeles. Om half 8 zouden we uiterlijk op Schiphol verzamelen, de groep en reisleiding ontmoeten. We hadden van USA motorreizen al bericht gehad dat het een grote groep was geworden en dat besloten was deze in twee te splitsen. Ook was gemeld dat mede eigenaar Jos van der Port zelf zou meegaan als begeleider.

Onze dochter Danielle bracht ons om half 6 weg, zodat we om 7 uur al op Schiphol waren. Wim, Jaqueline en Peter zouden samen rijden en de auto op Schiphol laten staan. We verzamelden bij de incheck balie van Swissair. Daar ontmoetten we enkele medereizigers, en snel stond er een fikse groep. Toen Jos kwam met begeleiders Teun en Frans en de koppen geteld waren ontvingen we de e-tickets en werd ingecheckt. We kregen de benodigde formulieren die naast de eerder ingevulde Esta aanvraag tijdens de vlucht moest ingevuld worden. Ook kregen we de motor huurovereenkomsten om alvast in te vullen zodat het afhalen van de motoren wat sneller zou gaan. In de tussentijd werd kennis gemaakt met enkele van onze medereizigers. Vriend John Polling belde tussendoor nog op om ons een goede reis te wensen en vriend Ruud Kessels stuurde nog een Sms’je. Na het inchecken hadden we nog tijd genoeg voor een kop koffie. Ondanks dat het onze eerste keer op Schiphol was konden we alles heel goed en snel vinden.

We moesten na een uurtje vliegen in Zurich overstappen naar een groter toestel wat direct naar L.A. zou vliegen. De toestellen sloten uiteraard niet direct op elkaar aan zodat we daar nog een lekker broodje Zwitserse kaas konden eten. Zurich is een klein maar mooi vliegveld, met goede voorzieningen. De reis naar L.A. zou 11,5 uur duren. We werden door Swissair goed voorzien in drankjes en eten. Na aankomst op LAX was ook hier snel te vinden waar de bagage was. We moesten eerst door de douane waar de eerder ingevulde formulieren ingeleverd werden. Er werden elektronische vingerafdrukken en een foto genomen. Met een aardig praatje en stempels in het paspoort waren we er zo door. Buiten moesten we even de hele groep verzamelen en wachten op de hotelbus. Binnen korte tijd werden we naar het Haciënda hotel gebracht wat vlak bij het vliegveld ligt.

Na het opfrissen op de kamer hebben we wat gedronken op het binnenterras. Er bleek ook een Duitse groep motorrijders te zijn met een andere organisatie waarmee we wat gesprekjes gevoerd hebben. In het begin van de avond zijn we met zijn allen bij elkaar gaan zitten. Er waren ook een aantal Duitse deelnemers in onze groep bijgekomen. We kregen een USA motorreizen T-shirt en er werden wat praktische zaken over de reis en afspraken doorgenomen onder het genot van een drankje.
Nadat we bij het eethuis aan het hotel wat gegeten hadden zijn we rond 22.00 uur, we waren toen al zo`n 28uur op, naar bed gegaan en vielen als een blok in slaap.

Zondag 17 mei. Dag 2 Los Angeles – Pismo Beach (230 mijl)
We hadden de wekker op 6 uur gezet, zodat we ruim de tijd hadden. Na het ontbijt gingen we de motoren ophalen. Het was met een goede 20 graden Celsius lekker weer. Omdat de groep zo groot was werd afgesproken dat eerst de rijders met de bus naar het verhuurstation voor het ophalen van de motoren zouden gaan en daarna de meerijders zouden komen. Het verhuurstation van USA Motorreizen lag vrij dicht bij het hotel en we gingen eerst eens kijken welke motoren er stonden. Ik kon kiezen uit een aantal ultra`s Naast een 2008 anniversary zag ik ook een rood 2009 model staan. Snel besloot ik dat ik die wel wilde uitproberen. Ik vroeg wel of de beenkappen er af mochten. Samen met een monteur heb ik deze er afgehaald en met alle bouten gemonteerd de kappen achtergelaten. De Ram-Mount steun die ik voor de video camera had meegenomen hebben we op het stuur gemonteerd. De monteur gaf de steeksleutel mee om zonodig deze zonodig later te kunnen nastellen. Een lager windscherm zat er helaas niet in, maar ik was al bijzonder gelukkig met de mogelijkheid van de gemaakte aanpassingen. Verschillende anderen hadden zaken als voetsteuntjes verzetten geregeld of het verwijderen van windschermen. Het bleek dat nieuwe motoren in afwachting van het afleveren van kentekenplaten al wel mogen rijden in de VS. Daarom reden er ook diverse motoren waaronder ik zonder kentekenplaat. Een bijzondere ervaring.

Nadat iedereen even de tijd kreeg vertrouwd te raken met zijn motor en alles afgetankt was vertrokken we in twee groepen. We reden vrij snel de stad uit. Vanwege de zondag was het redelijk rustig op de wegen, zodat de eerste kennismaking met de interstate prima verliep. Al snel reden we op highway 1 via Santa Monica en Malibu Beach. We zagen vlot de eerste windsurfers en badgasten. De kustweg is erg mooi. Leuk was het om bij een Bikerscafe op deze weg een koffiepauze te houden. Er stonden een aantal heel leuke bikes en al snel bleek dat de HDs hier ook aardig met open pijpen reden.

Kort daarop weken we van Highway 1 af en gingen eerst eten bij Ojai bij het bikers restaurant de deer lodge. Hier stond het vol met motoren. Vanaf luide afstand was fikse muziek te horen. Deze bleek niet uit het eethuis, maar uit de luidsprekers van een Fatbagger Streetglide te komen. Het valt zo wie zo op dat er heel veel Fatbaggers rijden, en vooral verbouwde Streetglides. Het personeel was onvoldoende voorbereid op zoveel bezoek, waardoor het lang duurde voordat we het eten ook op tafel hadden, maar wat we kregen was wel de moeite waard. Vervolgens gingen we naar de Highway 33 door het Los Padres National Forrest de wegen leidden ons door een prachtig landschap met heerlijke bochten. De temperatuur nam in het binnenland ook gelijk flink toe. Toen we het National Forrest uit waren zagen we her en der in de dorre omgeving half vervallen huisjes of sta caravans staan, met vaak auto’s uit een langverleden erbij die ons erg enthousiast maakten. Zoveel oude wagens aan de kant is ons vrijwel de hele reis bijgebleven.

We overnachtten in de kennelijk bekende badplaats Pismo Beach in het Motel 6. Van de badplaats hebben we niets gezien omdat het strand zo`n mijl of 6 verderop lag en we tegen de avond arriveerden. We zijn `s avonds naar Dennys gelopen om te eten. Hoewel ik enorm zin had in een lekkere pot bier, bleek deze tent alcoholvrij. De bediening en het lekkere eten maakten echter veel goed. Ook nu weer moe van de dag gingen we vroeg onder de wol.

Maandag 18 mei Dag 3 Pismo Beach – Watsonville (215 mijl)
Na een goede nacht in een redelijke kamer stonden we weer rond 6uur op. We konden koffie bij receptie krijgen en gingen daarna weer bij Dennys ontbijten. Zoals iedere ochtend en avond hadden we ook even een briefing over wat we de dag gingen doen en ongeveer zouden meemaken. Bij de eerste stop aan de kust kwam al een vlucht met pelikanen voorbij. Ook zagen we regelmatig heel grote roofvogels en ik vroeg mij af of dit ook de Californische condor zou zijn. Bij Big Sur maakten, we een stop bij de “stinkrobben”zoals Teun deze noemde. Het waren zeeolifanten die op het benedengelegen strand met honderden over de kust verspreid lagen. Het was een geweldig zicht. Boven op liepen de grondeekhoorns zo voor je voeten. Ook hier weer volop pelikanen, maar ook een groep Californische condors (dus toch) die als kippen over het strand scharrelden tussen de zeeolifanten in. Ik heb nog gekeken of er ook walvissen of dolfijnen te zien waren, maar helaas af en toe moest ik ook op de weg letten.
Voor een kop koffie werd gestopt bij een tentje wat naast een geweldig mooie tuin ook een aantal fantastische uitzichtpunten op de Pacific heeft. Bij Lucia Lodge hebben we gegeten, bij buitenkomst stond de lokale sheriff er met zijn pick-up voor de deur. Annie wilde graag eens met een echte sheriff poseren en schoof naast hem bij zijn policecar.

Redelijk op tijd arriveerden we bij motel 6 in Watsonville. Vlak bij het motel was een winkelcentrum waar we even hebben rondgelopen en ons er onder andere over verbaasden dat je in een sportwinkel, zoals bij ons de sportartikelen hier de zware wapens gewoon aan de muur had hangen. Even verder schoot Wim een winkel binnen die achteraf van het Salvation Army bleek. Wim scoorde een kussen omdat Jaqueline de Roadking toch niet zo prettig vond zitten. Met wat creativiteit en een spin werd een comfortabele tourseat gemaakt. In de avond hebben we in een gezellig restaurant weer goed gegeten en was het weer vroeg naar bed.

Dinsdag 19 mei Dag 4 Watsonville – San Francisco (85 mijl)
Voor ontbijt bleek de gelegenheid die er normaal was gesloten, enkelen van de groep waren even naar de supermarkt gegaan om wat broodjes in te kopen, wij hebben bij de eerst volgende benzinepomp wat gehaald. Voor de koffie werd gestopt bij een goed wegrestaurant waar iedereen uiteindelijk alsnog uitgebreid ging zitten ontbijten, zodat we eigenlijk voor de lunch niet meer hoefden te stoppen.

Rond de middag kwamen we aan in San Francisco, door de drukte probeerden we dicht bij elkaar te rijden en eerst naar de Golden Gate brug te gaan. Helaas voor ons zat de brug aan de bovenkant geheel in de wolken waardoor mooie plaatjes er niet in zaten. Alcatraz was wel goed te zien en zoals overal kwamen we ook weer hier Brabanders tegen die vakantie aan het houden waren, maar het wel zeer bijzonder te vinden om zo`n stel Nederlandse motormuizen tegen te komen.

Tegen tweeën waren we al bij ons Hotel de “Broadway Manor” op de hoek van Broadway en van Ness. We waren zo vroeg dat de kamers nog niet allemaal gereed waren. Hierdoor klommen we naar het dak van het hotel waar we een mooi uitzicht over San Francisco hadden. Het hotel bleek op loopafstand van Fishersmans Wharf te liggen. We zijn dan ook te voet daar naar toe gegaan. Tijdens deze wandeltocht zagen we de zo voor Frisco bekende straten die stijl omhoog gaan. Alle auto`s stonden dan ook met de banden schuin tegen de stoeprand geparkeerd. Inmiddels bleek nu op afstand de Golden Gate helemaal uit de wolken te zijn gekomen. Het uitzicht op de schepen in de haven was geweldig. Fishermans Wharf bestaat uit een veelheid van winkeltjes en eettentjes, met her en der een attractie er tussen. Zo zijn we natuurlijk in diverse souvenirwinkels geweest, Op een terrasje gezeten kwam er van alles door de straten gereden. We zagen ook een museum waar allerlei oude kermis automaten stonden, maar ook de voorlopers van de jukeboxen, het was zeer leuk om er door te lopen en dat oude materiaal met enkele quarters weer tot leven te brengen. Net voor het Hard Rock Café kwamen we weer wat reisgenoten tegen waarmee we in daar een paar Buds genomen hebben en natuurlijk T-shirts en pins gescoord hebben. Het werd al snel avond en we zochten een goede eettent. Ik mocht die avond uitzoeken waar we gingen eten dus het werd vis. Bij “The Franciscan Crab Restaurant” leek het me wel wat. Het zag er met alle foto`s van beroemdheden wat upper class uit. Binnen was een mooi uitzicht over de baai naar Alcatraz. Met enchilladas gevuld met crab was het dinner ook geweldig en toch betaalbaar. Toen we naar buiten rolden was het al tegen tienen zodat we besloten naar het hotel terug te keren. Omdat we met zeven waren hielden we i.p.v. een taxi een limousine aan die ons voor een paar dollar per persoon in stijl afleverde. Een bijzondere ervaring.

Woensdag 20 mei Dag 5 San Francisco – Visalia (300 mijl)
Ontbijt bij de good old American diner bij het hotel. Enkele reisgenoten lieten zien dat ze de Dudley Perkins HD shop op Fishermans Wharf gevonden hadden en daar een leuk HD T-shirt geregeld hadden. Zoals verwacht leverde dat bij ons een mokoké reactie op. Voor de liefhebber is het hier te bestellen

Bij de briefing begrepen we dat we niet naar Merced gingen maar naar Visalia, kennelijk waren in Yosemite de passen nog gesloten in verband met de sneeuw, er zou een alternatieve route gereden worden. We reden de stad uit over de S.F. Bay Bridge richting Fresno. Op deze dag doorkruisten we vooral gebieden met uitgestrekte (droge) grasheuvels en landbouwgebieden. Het was goed te merken dat we de kust verlieten, het werd steeds warmer. Tijdens een van de pauze`s hadden we kijkend naar de reserve motoren al eens besproken of het voor Annie niet leuk zou zijn om een dag of wat zelf te rijden. Er stond immers een splinternieuwe XL1200 custom op de kar en Annie heeft thuis eenzelfde. Met Jos had ik al gesproken en begrepen dat het mogelijk was. In de avond zouden we de details bespreken.

In Visalia aangekomen bleken we in het Marriot hotel te zitten wat er zeer luxe uitzag. Bij aankomst bleek een andere groep van USA motorreizen die dezelfde rit in tegengestelde richting maakte er ook te zitten. Het hotel was ook zeer luxe. Rob had alleen pech, zijn achterband bleek lek. Ik suggereerde om de andere ochtend naar de HD dealer te gaan in Visalisa waar we de dag daarvoor voorbij gereden waren. Natuurlijk dacht ik daarbij om dan zelf even in de winkel te kijken.

S`avonds mocht Wim uitkiezen waar we gingen eten, zodat we een Braziliaanse tent aandeden, met een bijzonder systeem. Je kon tegen een vast bedrag jezelf klem eten. Telkens werd er aan tafel met een spies nieuw vlees aangeboden. Bij de saladebar kon de rest uitgekozen worden. Wanneer we even een eetpauze wilden moesten we de houten klos op tafel van groen naar rood draaien. Vol en voldaan keerden we na tienen weer terug naar het hotel om na een afzakkertje in de bar naar een van de King Size bedden op te zoeken. In de bar werd duidelijk dat een aantal mensen op internet hadden vastgesteld dat de Tioga pass toch was opengesteld.

Donderdag 21 mei Dag 6 Visalia – Lone Pine (415 mijl)
We hadden afgesproken dat we om half 8 samen met de andere groep een groepsfoto zouden maken. Met de briefing werd ons de keuze voorgelegd of toch de juist geopende Tiogapass door Yosemite te gaan rijden, maar dan moesten we wel weer een heel stuk terug naar Fresno en het zou een heel lange dag worden of via de rand van Sequoia wat ook een mooie route zou zijn. De meesten wilden graag de Tiogapass doen, dus gingen we om 8.00 uur op pad. Nadat we dit de avond tevoren afgesproken hadden haalden we de Sportster van de aanhanger zodat Annie zelf kon rijden. Om Jaqueline een dag een luxe zetel ter beschikking te stellen ging Wim op de Ultra en ik op de Roadking. Beiden zeiden we tegen elkaar “dan maak je nu kennis met een echte motor”.

Eerst gingen we met de groep even naar de HD Dealer in Visalia, omdat deze pas om 9.00 uur opende tanktenen we eerst om daarna met zijn allen de winkel in te gaan. Ook daar bleek het voor ons interessant te zijn in de VS te kopen. De harleyshirts zaten rond de €20, – wat beduidend goedkoper is als in Nederland. Velen namen dan wat leuke spulletjes mee. Ik vond ook wat leuk geprijsde Skull shorts. De volgwagen bleef wachten om de gerepareerde motor van Rob mee te nemen en Rob nam een van de reserve motoren.

Na een mooie rit met een stukje Interstate tot aan Fresno kwamen we tegen de middag in Yosemite National Park. Op een paar plekken zijn we even gestopt om van de geweldige uitzichten te genieten. Ook daar kwamen we weer Nederlanders tegen, ditmaal een paar Friezen die met Amerikaanse familie een rondreis aan het maken waren. Na het zien van onze Breda Chapter emblemen raakte de man niet uitgepraat over zijn legertijd in Breda en Bergen op Zoom.

Bijzonder waren de borden aan de kant van de weg die maanden niet te hard te rijden om ongevallen met beren te voorkomen. Ook de afvalbakken waren er op ingesteld niet door beren gekraakt te kunnen worden. Zonder beren op de weg te hebben gezien zijn we naar de Tiogapass gereden. Deze pas is 10.000 voet hoog en daarmee zo`n 3.300 meter. We spraken af beneden aan de pas bij het benzinestation te verzamelen zodat iedereen op eigen gelegenheid en tempo de pas kon doorrijden en stoppen waar we wilden. Bij het stijgen werd het natuurlijk wat frisser en plots zagen we in de bermen steeds meer sneeuw liggen. Op enig moment lag er alleen maar sneeuw tussen de bomen en rezen de sneeuwwallen meer dan een meter boven het wegdek uit. Wat me bevreemde was dat op deze hoogte nog steeds bomen groeiden. Immers in de Alpen rijden we op die hoogten al lang tussen de kale stenen. Tioga pass is zeer bijzonder en mooi rijden. Helaas geen haarspeldbochten, maar wel heel veel mooie bochten en uitzichten. Zeker in de afdaling waren veel mooie, soms bevroren meren en moerassige vlakten te zien. Op enig moment in de afdaling vloog iets over de weg en stuiterde kapot in de kant. Ik haalde de groep in en vroeg of iemand een gsm of een fototoestel kwijt was geraakt, wat toen niet het geval leek.

Na de Tioga pass waar we na vijven pas wegreden moesten we nog wel een dikke honderd mijl naar Lone Pine. Met een stevig gangetje gingen we op weg en de donkere wolken deden me het ergste vrezen voor het weer, maar we hielden het droog.
Via Bishop reden we naar onze eindbestemming. In Bishop reden we langs het terrein waar de rodeo volop in gang was. Toen we na zeven uur in Lone Pine aankwamen waren velen erg moe. Ondanks de grote afstand had ik een perfecte rit gemaakt. Voor de avond werd voor allen Pizza besteld die in Jake’s Saloon werd gebracht. Lone Pine is een gat wat al een echt western gevoel geeft gelegen tussen twee bergruggen heeft het een geweldig uitzicht. Slapen deden we in het Mt Withney Motel eenvoudig maar prima, met zelfs een whirlpool, maar vooral Airco als onmisbaar gereedschap.
In Jakes saloon waan je jezelf in het wilde westen, je komt binnen via de klapdeuren. Binnen een aantal pooltafels, maar zelfs tafeltennis en een soort mega sjoelbak. De hele muur, daar waar geen attributen hangen volgeklad met teksten van bezoekers. Een erg sfeervolle tent.

Wim had bij het proberen op te laden van zijn fototoestel vastgesteld dat hij degene was die onderweg zijn camera verloren was. Aan het begin van Yosemite had hij hem voor het laatst gebruikt en kennelijk op de zijkoffer gelegd. Na 40 mijl in de bergen is de camera er pas afgeknikkerd. Het was wel jammer van de foto`s, maar we spraken af dat Peter en ik er wat meer zouden maken.

Vrijdag 22 mei Dag 7 Lone Pine – Las Vegas (235 mijl)
Daniel was jarig. We hadden al begrepen dat hij liever een HD had gehuurd, maar dat dit wat over het budget was. Daarnaast waren een oude springer en zijn vriendin ook zijn passie. Wij hadden in Visalia een T shirt gekocht met daarop een oude springer en een pin-up. Dit shirt gaven we hem `s morgens bij het eten in de Subway. Daarnaast bood Wim hem voor een halve dag zijn Roadking aan. Voor zijn broer Jeroen had Wim nog een shirt van Jake`s Saloon. Natuurlijk was Daniel geheel in zijn nopjes. Het zal echter niet zonder gevolgen blijven want uiteindelijk zal er bij hem toch een HD gaan komen. Ook vandaag zou Annie voor het laatst op de sportster rijden. Ik had het bankstel voor mezelf alleen.

We reden over de Towne Pass. Van daaruit kregen we een prachtig uitzicht over het voor ons liggende Death Valley. Het diepste punt daar is 90m onder zeeniveau! Het was in de Valley zo`n 110 graden wat zo rond de 44 graden Celsius is. In Stovepipe Wells zijn we even gestopt om wat te drinken en te fotograferen. Bij de volgende stop waar we ook zouden eten bleek het zo druk te zijn met toeristen dat we er voor kozen om in de souvenirwinkel broodjes en een bak fruit te kopen. Op een van de veranda`s werd waternevel gespoten wat zeer verfrissend was. Deze waternevel terrassen zouden we nog vaker gaan tegenkomen.
Op een van de uitzichtpunten waar we stopten hield ook een bus Franse toeristen halt net voordat wij weggingen. De dames dachten een groep echte Amerikaanse bikers tegengekomen te zijn en stonden tegen elkaar druk te kwetteren om hiermee op de foto te komen.

Tegen het eind van de middag kwamen we in Las Vegas aan, nadat we bij een Mc nog even een milkshake hadden gehaald, het was inderdaad flink drinken. In Las Vegas zochten we de strip op en reden met de motoren de stad in. Binnen de kortste keren was ik ingesloten tussen een paar lange limo`s. Ondanks dat het mooi was om met de motor door het centrum te rijden duurde het met alle drukte en stoplichten te lang. Door de hitte begonnen de HD`s te protesteren. Het was goed dat Jos even de snelweg nam om vervolgens via een andere zijde naar het Stratosphere Hotel te rijden waar we zouden overnachten. Daar kwamen we in een heel andere wereld terecht. Stevig in de airco en de hal vol gokkasten. Het voldeed perfect aan de beelden die we van de Vegas Hotels hebben. Het duurde even voordat alle kamers goed geregeld waren, maar daarna gingen we dan ook de stad in. Geadviseerd werd om gewoon een taxi te nemen. We gingen met 2 taxi’s naar Caesars Pallace, jammer dat we op verschillende plekken werden neergezet. Voordat we elkaar weer gevonden hadden waren we weer 3 kwartier verder. Uiteindelijk hebben we na wat te hebben rondgelopen op de stip een eettent gezocht. Door de drukte moesten we ook hier wachten tot we een tafel hadden, maar daarmee hadden we ook uitzicht op de strip en het eten was prima. Daniel had nog i.v.m. zijn verjaardag op een voorgerecht getrakteerd, waardoor we totaal weer veel meer hadden dan opkon. Nadat ik enkele Aziatische dames had aangeboden hun foto te maken vroeg ik hen of ze met Daniel op de foto wilden omdat hij jarig was. Daniel wilde eerst niet maar kon er niet meer omheen.
Na het eten was het al laat, we besloten nog een stukje over de strip te lopen en het Harley Café te bezoeken. Het was een erg mooie tent met aardig wat bikes en memorabilia. Een van de motoren was Captain Amerika uit Easy Rider. (of het de originele was weet ik niet er schijnen er meer van te zijn) In de winkel natuurlijk nog even een T-shirt en Pin geregeld.
Met de taxi zijn we terug naar het hotel gereden en kwamen toen bij het Hardrock café/hotel/casino voorbij. Omdat het al laat was besloten we gewoon terug naar het hotel te gaan en daar nog even wat te drinken en op een oor te gaan.

Zaterdag 23 mei Dag 8 Las Vegas – Hurricane (165 mijl)
Voor het ontbijt in de Stratosphere moesten we aan de infrastructurele regels voldoen, oftewel ons onderwerpen aan de bureaucratie van het in de rij staan om te mogen betalen en vervolgens te wachten tot we een tafeltje toegewezen kregen. Dit leidde echter wel tot een buffet waar je kon eten wat je wilde met zeer exclusieve zaken, dus niet gezeurd meegaan met de flow en het komt vanzelf goed.
Omdat de Sportster ook in de parkeergarage stond besloten we nog een 3e dag rijden er aan vast te knopen. Het was maar een korte rit en in Hurricane was het wat makkelijker om de Sportster op de kar te zetten dan in Vegas.
Op ons verzoek gingen we in de ochtend eerst bij de HD Dealer in Vegas langs. Een erg mooie zaak met zeer vriendelijke bediening. Ik heb er een aantal trunk extensions gekocht die mooi in de tas pasten, daarnaast nog wat leuke betaalbare HD kleding voor ons beiden gevonden.

De rit voerde ons weer indianenland in en plots zaten we in Utah. Mooie omgevingen waar we reden, maar ook voordat we in Hurricane zaten zagen we in de verte een lelijke regenbui. We reden nog langs HD Zion, maar helaas er voorbij. In Hurricane aangekomen bleek Rob zijn helm onderweg van zijn hoofd gewaaid te zijn, wat voor wat oponthoud gezorgd had en hij wat later arriveerde. Jos gaf aan dat in Hurricane een motorzaak zat en Rob daarnaar toe om een nieuwe helm. Nadat ik zelf gedoucht had wilde ik ook even naar die zaak. Ik begreep dat er aardig wat stevig verbouwde fietsen binnen stonden. We hadden ons alleen vergist in het feit dat we in Utah een tijdzone waren overgegaan waardoor het ineens een uur later was en de motorzaak gesloten. We hebben nog wel voor de zaak gestaan en onder andere een Arlen Ness Victory zien staan. Rob had in ieder geval voor een redelijk prijsje een mooie helm en natuurlijk ook een shirt wat wij weer niet hadden.

Bij het gereedmaken van de BBQ leek het erop dat het weer zou gaan omslaan. Het stadje deed haar naam eer aan en liet een aardige bries op ons los. Praktisch als we waren werden de BBQ`s naar het zwembad verhuisd en onder het afdak gezet. De Truck met trailer er dwars voor, deur open en muziek aan en het feest was compleet. De crew had goed haar best gedaan met inkopen het was veel vlees, drank en gezelligheid. Frans heeft flink staan bakken om ons van alles te voorzien. Op de muziek van de pick-up stonden zelfs enkele gasten op de balkons te dansen. Om 9.00 uur kwam er wel iemand wat zeuren over het geluid. Ondanks dat we het niet als luid beleefden werd het geheel een tandje terug gedraaid. De Franse toeristen kwamen toen er maar bij zitten zodat ze konden meegenieten. We hebben wel aardig wat wind gehad en wat regen, maar uiteindelijk was het meer dreiging dan daad.

Zondag 24 mei Dag 9 Hurricane – Flagstaff (285 mijl)
We vertrokken weer op tijd nadat ik en enkele anderen hun motoren gepoetst hadden. We kwamen al snel in een heel mooie omgeving en reden het Zion National park in. Afgesproken werd weer om aan het eind van het park elkaar te ontmoeten en in de tussentijd op eigen gelegenheid te rijden. Omdat er geen helmplicht heerste en we toch niet snel zouden rijden besloot ik blootshoofds (blootshoofddoek) te rijden. Na een boeiende rit door het prachtige Zion National Park met zijn bijzondere rotsformaties ontmoetten we elkaar weer aan het eind van het park. Wim stopte in het park op een parking voor een foto toen Peter die voor hem reed in een bocht iets te lang omkeek en omkukelde nadat hij met zijn voorwiel van de weg raakte. We renden direct op hem af. De krassen zaten vooral op zijn ego. Annie en ik spraken bij het eindpunt nog een paar echte cowboys.

Bij de Navajo Bridge maakten we een stop en ontmoetten een groep van het Salt Lake City Hog Chapter na een korte kennismaking wilden we overgaan tot het uitruilen van chapterpins e.d., maar onze stoet vertrok weer. Na het snel uitwisselen van wat kaartjes met mailadressen werd afgesproken later contact op te nemen.

Via de Navajo Bridge reden over de Colorado River en door de Painted Dessert naar Flagstaff aan de Route 66. Maar voordat we daar waren werden we getrakteerd op donkere wolken die het nodig vonden om ons te overspoelen. Op zich niet helemaal erg omdat ik toch wat slaperig aan het worden was. Wel haalde ik even mijn voorganger die met zijn dikke achterband japanner zorgde dat ik naast mijn eigen regendruppels ook die van hem er bij kreeg.

Jos had toegelicht dat we 2 dagen in Flagstaff zouden gaan zitten. Normaal zouden we eerst naar Cameron gaan, maar de groep was te groot om daar te kunnen huisvesten. Net voor Flagstaff stopte de regen en kon mijn broek droog wapperen. We kwamen op tijd aan bij de Days Inn waar we dus 2 dagen zouden zijn. Een goed motel met mooie kamers en ook een bar en ontbijtgelegenheid. Bij de briefing werd nog even geïnformeerd wie er allemaal de andere dag met de helikopter over de Canyon wilde zodat Jos dit kon boeken.

In de avond gingen we met het grootste deel van de groep eten bij een Japans zelfbediening restaurant. Het eten was prima, maar de bediening die er rondliep rampzalig, maar liever dat dan andersom. Na afloop hebben we in de motel bar nog een pilsje gedronken en toch weer op tijd naar bed.

Maandag 25 mei Dag 10 Flagstaff – Flagstaff (ca. 200 mijl)
Het ontbijt bij de Days Inn was zeer zuinig, maar we zaten nog zo vol van de Japanner dat dit de pret niet mocht drukken.
We zouden naar de Grand Canyon rijden. Wanneer je Flagstaff uitrijd heb je niet zo in de gaten dat dit stadje zelf al op zo`n 2000 meter hoogte ligt, het lijkt of de omgeving wat vlak is. Toen we dan ook door de bossen reden en het wat fris aanvoelde had ik niet zo in de gaten dat dit al wel op 2400 mtr. was. Onderweg deden we nog een tradingpost aan die helemaal vol stond met opgezette beesten en waar het personeel ook als 100 jaar geleden gekleed was. Buiten was het aangekleed met Tipi`s en oude wagens. Op de veranda kon vanaf de bank gezien worden hoe een kolibrie afkwam op de fles met suikerwater die er hing. Er werd door enkelen getracht er een mooie foto van te maken.

Bij de grand Canyon reden we eerst naar het helikopter platform zodat we dat later makkelijk zouden vinden. Daarna naar het Imax Theater voor een indrukwekkende film over de Grand Canyon. De opnamen waren zo goed dat je af en toe het gevoel had in de Canyon te kukelen. Ik geloof dat ik de film niet helemaal gezien heb. Ik kan me in ieder geval herinneren dat ik zat te knikkebollen.
Toen we uit het Imax kwamen liet Jos weten de helikoptervlucht naar voor te hebben kunnen halen en dat we even de tijd hadden om een broodje te eten maar om 12.45 zouden vertrekken naar het helikopter veld. Ondanks dat alle gewichten vooraf waren doorgegeven moesten we ieder nog op de weegschaal en werden op basis van de gewichten de helikopters ingedeeld. Er werd wel zoveel mogelijk rekening gehouden met ieders wensen, maar soms werd er toch gescheiden gevlogen zoals bij Wim en Jaqueline. De kosten waren $ 170, – pp, niet weinig maar het was wel een zeer bijzondere vlucht, met uitzichten op de Canyon die je niet op een andere manier had kunnen doen. Tot slot zijn we op de motor nog het park in gegaan, maar omdat je vanuit de verschillende uitzicht posten telkens toch in hoofdlijn hetzelfde landschap ziet zijn we kort daarop weer het park terug uitgereden. We zagen in het park nog wel een kudde witkont herten staan grazen.

We kozen er voor om dezelfde weg terug te gaan naar Flagstaff omdat deze ook al 75 mijl was en via de andere kant bijna het dubbele. Op de weg terug werd het steeds donkerder en snel reden we al over natte weg, net achter de bui aan. Op de hoogvlakte lag zelfs natte sneeuw. Het bleek 40 graden te zijn dat is toch slechts 4,5 graad Celsius, dat was toch fris zo zonder handschoentjes en een zomerjackje. Ondanks het weer hadden we toch mazzel om vooral net achter de bui aan te rijden. In Flagstaff zijn we nog even de Victory Dealer gaan zoeken die we de dag daarvoor aan de ingang van de stad hadden gezien. Helaas was hij deze dag gesloten, dus reden we in de staart van de regenbui naar het Motel. Daar aangekomen ontdekten dat het daar echt stevig geregend en zelfs gehageld had. Dat hadden wij toch weer mooi gemist!
Toen ieder zowat binnen kwam bleek dat sommigen toch de pech gehad hadden met het weer. De laatste kwamen pas tegen 8uur weer binnen.

S`avonds gingen we naar een echte jaren 50 diner, waar ik de meest perfecte sparerib ooit gegeten heb. De bediening was zo vriendelijk om speciaal voor ons sterke koffie te zetten die we ons ook goed lieten smaken. Ook ontmoetten we er deelnemers van een andere motorreis organisatie en hebben even staan bijkletsen. Aansluitend zijn we nog even naar de bar gegaan van het motel en na de laatste cognac opgemaakt te hebben weer naar bed.
Er bleek een Santa Fe goederen traject achter het motel langs te lopen. Ik heb er in die twee dagen niets van gehoord, maar heerlijk geslapen.

Dinsdag 26 mei Dag 11 Flagstaff – Kingman (245 mijl)
Na een kort stukje snelweg pakten we de oude route 66 weer op en reden door Sedona, bekend van zijn Red Rocks, een prachtig stukje om te rijden. Sedona ziet er heel schilderachtig uit. Vervolgens reden we naar Jerome een oud mijnwerkersstadje wat door kunstenaars is overgenomen en met een paar honderd inwoners een van de grootste Ghost towns in de VS. Net buiten Jerome ligt een op een groot autokerkhof lijkende attractie. De Gold King mine, voordat je binnenkomt, staat er groot “Ghosttown” boven de deur. Ik heb zelden zoveel ouwe zooi van grote waarde bij elkaar gezien. Auto`s en vrachtwagens van 50 tot misschien wel 80 jaar oud. Niet opgeknapt maar kris kras door elkaar staand. Afgewisseld met een stoom gedreven cirkelzaag en een tot dikke bertha omgebouwd stoommachine, waarmee 3 heuse kanonnen worden afgeschoten. Tussendoor vindt je nog de mijn ingang met wat oude karretjes. Het toppunt was toch zo`n museumstuk wat als kippenhok gebruikt werd. Het was een van de hoogtepunten van deze reis.

Terug in Jerome bezochten we de plaatselijke saloon. Ook hier was men bereid om speciaal voor ons sterke koffie te zetten. Deze 5 bakken koffie en wat cola kostten wel 5 dollar. Nadat we de jukebox met wat ouwe rock aangeslingerd hadden was de sfeer compleet. Jammer dat we alweer door moesten gaan voor ons vervolg via de Chino Valley (wel heerlijke bochten) richting Kingman.

In Seligman aan de route 66 stopten we om een burger te eten bij de Snow Cap Drive in. Seligman wordt ook wel de geboorteplaats van de route 66 genoemd, een prachtige plek waar de nostalgie vanaf knettert.
Tot slot stopten we net voor Kingman nog even bij Hackberrys General Store. Omdat de rits van onze tas kapot was gegaan, zagen we een mooie gelegenheid om een route 66 koffer op de kop te tikken. Naast wat andere souvenirs binnen was hier buiten naast de store ook heel wat te zien, zoals de bekende corvette.

Jos was al vooruit gegaan naar het motel waardoor Peter de groep voorreed. Net voor het vertrek had ik verteld dat wij van plan waren met een paar man in Kingman eerst de Harley-dealer te bezoeken. Onderweg naar Kingman stond de route naar de HD dealer al aangegeven. Daar waar de anderen bij het motel 6 afsloegen reden wij door naar de dealer. Des te groter was onze verbazing dat toen we net een half uur voor sluitingstijd aan het shoppen waren, de verkoopster aan ons vroeg “horen die anderen ook bij jullie”. Toen kwam de hele meute aanrijden. Het bleek dat ons motel wegens verbouwing gesloten was en we overgeboekt waren naar een ander motel 6 ook in Kingman. Ze kwamen ons ophalen alleen schoten er toen natuurlijk meer deelnemers de shop in om een shirtje te scoren. Samen reden we naar het ander motel. Dré trakteerde daar op een Bud in verband met zijn verjaardag. ‘s Avonds hadden we in het restaurant een eigen zaaltje gereserveerd zodat we samen aten.

Woensdag 27 mei Dag 12 Kingman – Palm Springs (245 mijl)
Ook in de ochtend hadden we het zelfde zaaltje voor het ontbijt. Voor het restaurant stond een geweldig simpele maar afgemaakte evo chopper in frisco stijl, met onder andere een boxbeugel kickstarter en wat andere geweldig mooie details.
Bij de briefing stelde Jos voor om de eerste kilometers over de highway te maken. Gelukkig liet hij zich verleiden om via de oude 66 langs Oatman te rijden. Helaas waren deze dag geen ezels, maar wel een nostalgisch dorpje en geweldige bochten op bagger asfalt.

Via Lake Havasu gingen we langs de Colorado rivier en bezochten even de Parker dam. Deze bleek gesloten te zijn daarom reden we naar Parker en gingen daar bij Earp de brug over de Collorado California in en richting de woestijn. We reden lange tijd over eenzame woestijnwegen bij een temperatuur van 110 Fahrenheid of rond de 44 Celsius. Gelukkig heeft Teun water aan boord zodat we halverwege even een fles water kunnen legen. Langzamerhand komen we in de bewoonde wereld waar we her en der langs de weg half vervallen woningen of caravans zien staan. Je vraagt je af of daar ook echt mensen in wonen. Tot slot komen we in Yucca Valley wat haar naam eer aan doet en rijden naar Palm Springs. Zonder in Joshua Tree parc geweest te zijn zien we op de weg van Yucca Valley naar Palm Springs heel veel Joshua Trees. Net voor Palm Springs zien we een vallei vol windturbines om vervolgens de palmbomenlanen van Palm Springs in te rijden. We komen tijdig aan bij motel 6 en iedereen springt in het zwembad.

Ondertussen heb ik een sms van mijn nicht Edith gekregen waarmee we afgesproken hebben om in Palm Springs elkaar te ontmoeten. Ze woont al 5 jaar een goed uur van Palm Springs vandaan en we hebben elkaar bijna dertig jaar niet gezien op de uitvaart van haar pa vorig jaar na. Vanaf onze aankomst in LA hadden we vrijwel dagelijks al sms contact. Het weerzien was zeer hartelijk en we zijn samen heerlijk uit gaan eten en hebben tot tegen twaalven bijgepraat. Op het eind van de avond kwamen onze begeleiders terug en in een gesprek met Peter bleek de wereld toch erg klein te zijn en dat de zwager van Edith een vriend is van Peter. Na uitgebreid afscheid te hebben genomen spreken we af het contact vast te houden. Het was een geweldig maar toch ook wel emotioneel weerzien.

Donderdag 28 mei Dag 13 Palm Springs – Los Angeles (200 mijl)
Na het ontbijt bij Starbucks keken we naar de opening van de carwash om 8.00 uur. Dat gaat iets anders dan in Nederland. Een oude Chevy ging de wasstraat door en werd door enkele mannekens pis bewaterd. Los van de verschillende borstels waren 3 mannen druk bezig de auto te boenen tot buiten toe om hem helemaal op te wrijven. Het bleek een vast ritueel te zijn waar de auto van de eigenaar van de carwash iedere ochtend als eerste gewassen wordt. De eigenaar bood ons zelfs een bak koffie aan. Die Amerikanen zijn echt hoffelijk.

We reden weer vroeg de stad uit en eindigden in de waarschijnlijk wat betere wijken. De planten en huizen waren schitterend aangelegd. Des te opvallender was het ineens toen we de bebouwing uitreden en alles gelijk bruin en dor was. We hadden buiten de stad direct een mooie klim en dan heerlijke bochten door de bergen. Heel opvallend was dat naar mate we dichter bij de kust kwamen de vegetatie ook constant veranderde van een woestijnlandschap met cactusachtigen naar struiken. Na een klein stukje Interstate reden we weer omhoog de bergen in langs Lake Elsinore door de Cleveland National Forrest. Voor de koffie en lunch stop namen we een laaste bikers café Hells Kitchen. Het was prachtig om de grote met vlammen bespoten doodskist te zien open gaan en de saladebar er in te ontdekken. Het laatste stuk reden we op de Interstate de stad in, waar we de motoren aftanken en inleveren. Ondanks dat het 12 heel intensieve dagen ware deed ik dat toch met enige weemoed. Een heerlijke laatste dag op de motor. De meerijders gingen als eerste in bus naar het Haciënda hotel zodat de rijders hun motoren voor de laatste inspectie konden laten nazien. Toen het wat lang duurde voordat de bus ons kwam ophalen bleek deze onderweg om ons op te halen met stukken te zijn komen te staan. Het alternatief om te wachten tot een andere bus gehuurd was zag niemand zitten. Nu de trailer leeg was besloten we met z`n allen daarin het korte stuk naar het hotel te maken.

Toen Teun met de trailer bij het hotel weer weg reed pikte hij net de stoeprand mee. De trailer vloog een stukje de lucht in waardoor de kop van de kogel raakte. Natuurlijk werd de relatie gelegd met het personenvervoer, maar dat leek me niet terecht. Het leverde natuurlijk wel veel hilariteit op.
S`avonds zijn we samen naar een honkbal restaurant Stick&Stein gegaan om samen een afscheid diner te houden, wat zeer geslaagd was. Er werden door de subjectief samengestelde jury van Jos, Teun, Frans en Peter door Teun diverse prijzen uitgereikt in de vorm van een Amerikaans vlaggetje en een praatje.

Vrijdag 29 mei Dag 14 Los Angeles
Er was donderdag gevraagd wie er naar de Universal studio’s wilden. Dit bleek de meerderheid te zijn en daarvoor werden bussen geregeld die ons naar het busstation brachten waar we de toegangkaarten konden kopen.
Door het slechte wegdek en geweldige wegligging van de bus kwamen we zo misselijk als een kat bij de Universal studio`s aan. We gingen maar gelijk het park verkennen in een soort griezelhof, waarna we de hele dag er wat rondgesjouwd hebben. Er waren leuke shows zoals de Waterworld set, 3d Terminator (waar ik in slaap viel) Backdraft of de TV dierenshow. Ook waren er diverse attracties zoals Jurassic park of The Mummy. Zodra er wat rollercoasterachtig iets in zat bedankte ik voor de eer. Ik zit liever zelf aan het stuur. Ook waren er natuurlijk de verschillende figuren die rondliepen zoals Sponge Bob, de Simpsons, Shrek en vele anderen. Aan het eind van de dag zijn we de winkelstraat van Universal nog ingelopen en omdat de bus kwam hadden we geen tijd meer voor Universal HD.

De avond sloten we samen met onze Duitse vrienden af bij Sizzlers. Omdat het er vorige keer zo druk was dachten we dat het wel een goede tent was. Bijzonder was dat bij binnenkomst direct besteld en betaald moest worden aan een balie. Je kon er aan de saladebar halen wat je wilde. Het was niet echt duur, maar of ik de formule nu zo speciaal vindt weet ik nog niet. We eindigden met een borrel bij het hotel.

Zaterdag 30 mei Dag 15 Los Angeles – Amsterdam
We hadden Teun weten te verleiden om met ons om 9.00 uur de stad in te gaan. Hij wist de weg en had vervoer. We zijn naar Bartels de grote HD Dealer in LA gegaan om nog wat laatste shirtjes en pins te scoren. Teun was ondertussen naar een zaak met oude auto`s. Vervolgens zijn we naar Santa Monica gegaan en hebben daar wat in de winkelstraten rondgewandeld en rondgekeken. Tot slot hebben we er ook de lunch gebruikt en zijn via Venice Beach weer terug gereden naar het hotel. Hier hebben we gewacht tot we naar het vliegveld konden, waar door de diverse controles de tijd vrij snel verstreek. Voordat we er erg in hadden zaten we om 19.00 lokale tijd in het vliegtuig richting Zurich waar we rond half 4 lokale tijd landden.

Zondag 31 mei Dag 16 Aankomst te Amsterdam
Na een korte wachttijd in Zurich kwamen we uiteindelijk rond 19.00 uur aan op Schiphol, waar we door onze zoon Michael werden opgewacht. We zijn eerst even wat gaan eten en bijpraten.

We kijken terug op een geweldige reis, waar we mede door de flexibiliteit van de organisatie enorm van hebben genoten. Jos heeft onze droomreis waargemaakt en er nog iets extra bovenop gezet, mede dankzij zijn kompanen Teun, Peter en Frans. Bedankt daarvoor. Ondanks dat ik het best aandurf om een dergelijke reis ook voor een klein gezelschap zelf te organiseren denk ik er toch over om ook nog een keer de Western Discovery mee te doen.

Mocht je overwegen om zo een reis ook te maken zorg dan dat je naast een goede rijervaring deze ook hebt met het soort motor wat je huurt, zeker wanneer dat een Harley is. Hou er rekening mee dat je niet alleen zelf gewend ben om afstanden te maken of in de bergen te rijden, maar dat een eventuele duo ook gewend is om te zitten. Immers als je bij iedere bocht remt of je partner klaagt over zadelpijn, heeft dat een nadelige invloed op jouw vakantieplezier en dat van anderen. Ik heb overigens bewondering voor een aantal duo`s in onze groep die de zitervaring niet hadden en toch de hele reis achterop hebben doorgebracht.

Daan Withagen